چهار گونه جانوری مجددا به طبیعت ایران معرفی شدند.
به گزارش خبرنگار محیط زیست هامپوئیل، غلامرضا ابدالی در جلسه گفت و گو با رییس ستاد ملی روایت پیشرفت اظهار داشت: در کشور، برای حفظ منابعی چون آب، خاک و هوا، همه دستگاه‌ها در کنار هم حضور دارند. اما برای نگهداری از گونه‌های جانوری، سازمان حفاظت محیط زیست تنها متولی و پاسخگو است.
وی افزود: حالا که حساسیت‌ها نسبت به گونه‌های جانوری افزایش یافته، سازمان حفاظت محیط زیست بیش از ۱۹ میلیون هکتار تحت عنوان مناطق چهارگانه تحت مدیریت دارد. اما گونه‌های جانوری در مناطق مختلف خشکی و آبی گسترده و پراکنده هستند، و در هیچ جای دنیا دولت‌ها به تنهایی قادر به حفاظت از این گونه‌ها نیستند. در اینجا دولت ایران به تنهایی از این گونه‌ها حفاظت می‌کند.
ابدالی به برنامه حفاظت مشارکتی اشاره کرد و افزود: با رویکرد جدید سازمان حفاظت محیط زیست در دو سال گذشته، حفاظت مشارکتی در سال جاری شکل گرفته و تفاهم‌نامه‌هایی در این زمینه منعقد شده که نشان‌دهنده حمایت مردم از حفظ گونه‌های جانوری است.
مدیر کل حفاظت و مدیریت حیات وحش اعلام کرد: معرفی مجدد ۴ گونه جانوری به طبیعت را موفق دانست و افزود: معرفی مجدد آهو برای دشت مغان، جبیر برای پارک ملی نایبند، گورخر ایرانی برای پارک ملی کویر و گوزن زرد ایرانی به پارک ملی دز، از جمله اقدامات این دفتر در دو سال گذشته است که در آن موفق بوده‌ایم.
آهوی ایرانی
آهوی ایرانی، یک نوع آهو بومی در مناطق آسیای میانه و جنوب غربی آسیا، جزء تیره گاوان و راسته جفت‌سم‌سانان محسوب می‌شود. این گونه دارای بدنی با رنگ قهوه‌ای روشن است که به سمت شکم تیره‌تر می‌شود، و نواحی زیرین بدن آن سفید و دم آن سیاه می‌باشد.
محل زندگی این حیوان شامل صحرای گبی، بلوچستان پاکستان، جنوب شرق ترکیه، شمال آذربایجان و بخش‌هایی از ایران، عراق و افغانستان می‌شود. بزرگترین زیستگاه آهوی ایرانی در پناهگاه حیات وحش موته (استان اصفهان، شهرستان میمه) واقع شده و به‌طور تاریخی، یوزپلنگ به عنوان مهم‌ترین دشمن طبیعی این حیوان شناخته شده است که اکنون تنها در برخی مناطق ایران باقی‌مانده است.
جبیر
جِبیر یکی از انواع آهوهای بومی شبه‌قاره هند و ایران است. در گذشته، این حیوان به عنوان یک نوع آهو گرمسیری در نظر گرفته می‌شد، اما تحقیقات ژنتیکی جدید تفاوت‌ها و جدایی این دو جانور را روشن کرده است. جبیر در کشورهای هندوستان، پاکستان، افغانستان و ایران یافت می‌شود و بیشتر در مناطق بیابانی و گرم زندگی می‌کند، با شباهت زیاد به آهوی ایرانی. اما تفاوت اصلی آن با آهو، اندازه کمتر، بدن ظریف‌تر و لاغرتر است.
این حیوان از نظر زیستی قوی بوده و به‌خوبی شرایط مناطق کویری را تحمل می‌کند. احتیاج کمی به آب دارد و آب مورد نیاز خود را از گیاهان تأمین می‌کند. برخلاف آهو، گله‌های بزرگ تشکیل نمی‌دهد و به شدت انسان‌گریز است. این حیوان در مناطق خشک‌تر زندگی می‌کند و از نظر رنگ هم به آهو شباهت دارد.
محل زندگی جبیر در ایران از سیستان و بلوچستان، کویر مرکزی و لوت، منطقه حفاظت‌شده توران تا پارک ملی کویر، منطقه شیراحمد سبزوار، اصفهان، کرمان، لارستان، جزیره لاوان و سایر نقاط جنوبی ایران می‌باشد.
گورخر ایرانی
گورخر ایرانی، یک زیرگونه از گورخر آسیایی است که در معرض خطر انقراض قرار دارد. گورخر آسیایی در گذشته جمعیت زیادی را در مناطق خاورمیانه، آسیای میانه و چین داشته است، اما اکنون جمعیت آن در اغلب مناطق به‌طور کامل کاهش یافته و از زیرگونه ایرانی، تنها سه جمعیت کوچک در مناطقی همچون خارتوران شاهرود و بهرام گور شهرستان نی‌ریز استان فارس، و پنج انگشت شهرستان ابرکوه باقی مانده است. برخی از گورخرها نیز در منطقه حفاظت‌شده کالمند در روستای بهادران شهرستان مهریز استان یزد، تحت حفاظت قرار دارند. بیشترین تعداد این جانورها در پارک ملی خارتوران زندگی می‌کنند.
گوزن زرد ایرانی
گوزن زرد ایرانی، یک زیرگونه از گوزن زرد، در گذشته در معرض خطر انقراض قرار داشت، اما با اقدامات انجام شده، از خطر انقراض در ایران نجات یافت. این گوزن‌ها در منطقه جزیره اشک احیا شده و سپس با افزایش جمعیت، تعدادی از آنها به زیستگاه تاریخی‌شان در حوزه زاگرس منتقل شدند.
در حال حاضر و با وجود تلاش‌های انجام شده، جمعیت گوزن زرد حدود ۳۰۰ رأس است. یک مشکل موجود درباره گوزن زرد، عدم تناسب جنس نر و ماده آن است. تقریباً دو سوم جمعیت گوزن‌ها نر هستند، به دلیل وجود جمعیت درون‌آمیز و ضعف ژنتیکی در این جمعیت.
نظرات کاربران