آلن دلون، ستاره فقید سینمای فرانسه، در چندین اثر بزرگ از کارگردانان برجسته ایتالیایی ایفای نقش کرد و به نوعی خود را یک ایتالیایی می‌دانست.
دلون در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۹۶ در برنامه‌ای از شبکه تلویزیونی ایتالیایی «Rai ۱»، بیان کرد که اصالتاً فرانسوی است اما در قلب خود یک ایتالیایی احساس می‌کند.
به گزارش ایسنا، این بازیگر که به زبان ایتالیایی روان صحبت می‌کرد، در گفت‌وگویی با روزنامه‌نگار ایتالیایی جیجی مارزولو توضیح داد که در واقع زندگی هنری و شخصی خود را در ایتالیا و طی یک جشنواره آغاز کرد. او همچنین اظهار داشت که افتخار می‌کند که در ایتالیا زبانی را آموخته و شیوه‌ای از زندگی را تجربه کرده که نوستالژی زندگی رومی اوایل دهه ۱۹۶۰ را تداعی می‌کند؛ همان دورانی که فدریکو فلینی در آثارش به زیبایی به تصویر کشیده است.
آلن دلون که روز گذشته در سن ۸۸ سالگی پس از چندین سال بیماری درگذشت، در سال ۱۹۵۹، زمانی که هنوز ۲۵ سال نداشت، با فیلمساز ایتالیایی لوکینو ویسکونتی آشنا شد. دو سال بعد، تحت هدایت ویسکونتی در فیلم «روکو و برادرانش» نقش یک مهاجر جنوبی در میلان را در دوره معجزه اقتصادی ایتالیا بازی کرد؛ دورانی که مهاجرت گسترده جنوبی‌ها به شهرهای مرفه شمالی رخ داد.
در سال ۱۹۶۳، دلون بار دیگر با ویسکونتی همکاری کرد و در فیلم «یوزپلنگ» نقش تانکردی، فرزند یک اشرافی فاسد سیسیلی را به تصویر کشید. این فیلم موفق به کسب نخل طلای بهترین فیلم جشنواره کن شد.
در فیلم «کسوف» (۱۹۶۲) به کارگردانی میکل آنجلو آنتونیونی، دلون در کنار مونیکا ویتی نقش‌آفرینی کرد. او همچنین در دهه ۱۹۷۰ در فیلم‌هایی مانند «اولین شب آرامش» (۱۹۷۱) ساخته والریو زورلونی و «دسته سیسیلی‌ها» (۱۹۶۹) ظاهر شد.
دلون به همکاری با سینماگران ایتالیایی ادامه داد و در فیلم‌های «راهی به بیرون نیست» (۱۹۷۳) و «زورو» (۱۹۷۵) به کارگردانی دوچو تساری نیز بازی کرد.
تأثیر آلن دلون بر سینما و فرهنگ ایتالیا چشمگیر بوده و ادای احترام سینمای ایتالیا به او، نه تنها اهمیت او را در سینمای این کشور برجسته می‌کند، بلکه بر روابط فرهنگی نزدیک بین فرانسه و ایتالیا در دوران طلایی سینمای اروپا نیز تأکید دارد. سبک، کاریزما و استعداد دلون او را به چهره‌ای محبوب در ایتالیا تبدیل کرده است، جایی که او همچون زادگاهش فرانسه به عنوان بخشی از تاریخ سینمای کشور شناخته می‌شود.
نظرات کاربران